Als ik een man was, was ik homo. Ik was omringd door hip geklede fag hags, maar, zo stel ik me voor, deze fanclub van heteromeiden liet ik links liggen als het op de liefde aankwam. Want ik ging voor de jongens: mooie jongens met blonde krullen, die ik meenam naar huis. Elke dag een andere, tot ik de ware vond en een campy glamourbruiloft gaf. Ik zou op feesten verschijnen in een strak doorschijnend shirt, en wanneer Vogue van Madonna voorbij kwam ging ik helemaal los, draaiend met mijn soepele heupen en mijn handen in de lucht. Mijn vrienden begroette ik met een zoen op elke wang en een derde op de mond, onderwijl zwaaiend met mijn handtas. Met mijn sensitiviteit en goede smaak kwam ik al gauw op tv als de nieuwe Joop Braakhekke. Ik kocht een heel groot huis voor mij en mijn droomprins, die toevallig ook fotomodel was bij Hugo Boss.

Ben ik de enige met dit soort fantasieën? Ik hoop van niet, want de volgende is nog gekker. Als ik ooit met een man naar bed ging, was het een homo. En dan bedoel ik een echte homo en niet een stiekeme biseksueel. Als zijn fag hag met mijn hoge hakken en diepe decollété paste ik moeiteloos in de campy wereld van glitter, glamour en one night stands. Mijn neus haalde ik op voor ruwe, onbeschaafde, aapachtige heteromannen, die niet eens het verschil kenden tussen Gucci en Armani. Gaf mij maar mijn gladde flikkervriendjes. En als we op een avond in bed belandden, net als Madonna in “The next best thing”, waren we gewoon heel dronken geweest. En hoefden we ons nergens voor te excuseren, of na te denken wat het wel of niet betekende. Open-minded types als wij waren, hoefden wij er niks achter te zoeken. Klaar.

Ik voel me zo ongeveer klaar voor de analysetafel. Los van het feit dat de meeste homojongens iets meer met beide benen op de wereld staan dan ik hier schets, staat dit natuurlijk nergens op. Hoe kan ik als lesbo een fetish hebben voor homomannen? Ik ben vast diep vanbinnen hetero. Wel een rare hetero trouwens, die op homojongens valt. Toch begrijp ik al die fag hags wel. Al die mooie jongens die de kunst van het flirten tot in de puntjes beheersen maar het nooit echt menen vormen de ideale omgeving voor de generatie bindingsangst.

Dus ben ik eerder een typisch dan een a-typisch heteromeisje. Maar bah, dat wil ik helemaal niet zijn. Zo’n meisje die van koken houdt, het altijd over kleren heeft en droomt van een sprookjesbruiloft. Ik wil veel liever een jongen zijn die precies hetzelfde doet en daar ook meteen mee op tv komt als glamourkok. Voor een meisje zijn al die dingen saai en burgerlijk, voor een jongen glamoureus en een beetje shockerend. Ik wil gewoon shockeren! Ik ben net zo erg als die leernichten op de gay parade, die alleen maar willen provoceren.

Eigenlijk is het heel simpel. Net als de gemiddelde Nederlander hou ik gewoon van camp. Ik hou van net-over-de-top: niks serieus nemen en toch eigenlijk stiekem wel. Want als mijn mannelijke alter-ego met dat doorkijkshirt op Vogue danst, is dat ironisch bedoeld, maar toch ook weer niet. Dat is toch heerlijk: dat je serieus van Britney Spears kan houden en toch automatisch buiten de mainstream blijft staan. Kijk, dat kan ik nou niet als vrouw.

Ik hou dus gewoon erg van homomannen. Open-minded als ik ben, hoef ik daar niks achter te zoeken. Klaar.

[Column verschenen in ID, februari 2009.]