De dagen na het overlijden van David Bowie begon mijn vriendin fanatiek via Spotify naar een ‘best of’ afspeellijst te luisteren. Als eerbetoon aan één van haar helden. En zo raakte ik ineens verslaafd aan het liedje ‘Modern Love’, dat ik nu bijvoorbeeld al een half uur op repeat heb staan.

Ik ken eigenlijk alleen de meest bekende Bowiehits en Modern Love dacht ik niet te kennen, maar het kwam me wel vaag bekend voor. Ik bleek ‘m te hebben gehoord in de soundtrack van de film Frances Ha. Eén van de beste films is die ik ken over wat tegenwoordig ‘dolende dertigers’ wordt genoemd.

Nou word ik over anderhalve maand dertig. En ja, ik heb last van een dertigerscrisis, al heb ik het meeste getob alweer achter me gelaten. Ik begon er een paar jaar te vroeg mee, toen kwam er een burnout overheen en nu ben ik toch vooral blij dat ik weer bijna beter ben en kan ik al dat gedool wat beter relativeren. ‘Been there, done that’, zei zij en zwiepte haar haar arrogant over haar schouders.

Nee, zo simpel is het natuurlijk niet, en ik wil het gedool ook niet bagatelliseren. Ik ken bijna niemand die geen last heeft van dertigersgedool. Of ze nou dertig zijn of vijftig – of is het in dat laatste geval dan weer een midlifecrisis? – om mij heen loopt men massaal rond met getob over relaties, kinderen, werk en zingeving.

Een conventionele relatie met één persoon, of de vrije, maar onwennige wereld van de polyamourie? Een vaste baan onder je niveau, of alle zekerheid opgeven voor een onderbetaalde en tijdelijke droombaan? Een niet zo lekker lopende relatie forceren omdat je een kinderwens hebt, of toch maar het risico nemen dat je niet meer ‘op tijd’ iemand tegenkomt? En zelfs: het klooster in of toch een werelds leven?

Er wordt wat afgetobd om me heen, en dat vind ik ergens wel fijn. Het troost me dat ik niet de enige ben die het allemaal niet zo goed weet. En zo troostrijk was ook die film, Frances Ha; een prachtige zwartwitfilm waarin naturel en met veel improvisatie wordt geacteerd.

Frances woont samen met haar beste vriendin, en haar leven draait om die vriendschap. Maar die vriendin vindt het wel weer genoeg met het vrije twintigersleven en wil samenwonen met haar vriend. Terwijl de één het gebaande pad ingaat van samenwonen en kinderen krijgen, weet de ander niet zo goed wat er nu nog van haar leven over is. We zien haar aandoenlijk veinzen dat ze de vrijheid omarmt, door zomaar op het vliegtuig naar Parijs te stappen – waar ze vervolgens eenzaam in een appartement om zich heen zit te kijken, want de Parijse vrienden met wie ze wel spontaan had af willen spreken zijn niet eens thuis.

Ondertussen blijkt ze ook nog eens niet het talent te hebben om haar droom te kunnen bereiken: ze is een prima balletdanseres, maar niet goed genoeg voor de top. Maar uiteindelijk vindt ze voorzichtig toch haar plek. Schipperend tussen ‘je passie volgen’ en genoegen nemen met de middelmaat. De middenweg zoekend tussen opgeven en doorzetten.

En tussen al dat gedool en die af en toe hartverscheurende eenzaamheid is er dan David Bowie met Modern Love.

Ik snap wel dat ze voor dat liedje hebben gekozen. Met zo’n prachtige samenvatting van het dertigersdilemma. Want Bowie gelooft niet in ‘modern love’ met al haar gefladder en bindingsangst en gebrek aan commitment, en wil zwichten voor de traditionele liefde (‘church on time’), maar dat is het ook niet, want dat ‘makes him party’ en ‘terrifies him’. Dan maar je vertrouwen stellen in de relatie tussen ‘God and man’, je stort je op religie, op filosofie, op een diepgrondige bestudering van het leven, of misschien wel op de banenjacht of op het zo nodig creatief willen zijn. Tot dat je ook weer de keel uit begint te hangen. (Dat alles haalde ik niet meteen uit de lyrics hoor; ik las deze mooie analyse.)

Maar het mooiste is die prachtige akkoordencombinatie, gejat van Little Richard las ik, die zo vergevingsvol klinkt, een combinatie van begripvolheid en relativering. En dat is precies hoe ik me nu tot mijn dertigersgedool verhoud. Of wil verhouden. Ik klaag wel maar met een vrolijke toon. We dolen allemaal.

I’m standing in the wind. I’m lying in the rain. I never wave bye-bye. But I try. I try.

En voeg daar dan nog eens Frances aan toe die balletdansend door de stad rent op en je dag is weer helemaal goed, ik beloof het:

https://m.youtube.com/watch?v=73z_w-wbz_Q

(En dan nu allemaal door naar Spotify om het liedje verder te luisteren, op repeat!)